انسان‏ها به‏ طور معمول و غالب در این عالم این‏طور هستند که یک تولّد شخصی دارند و یک تولّد شخصیتی؛ تولّد شخصی همگانی است و همان تاریخی است که به دنیا می آیند. امّا انسان یک تولّد شخصیتی هم دارد. تولّد شخصیتی‏اش آن جایی است که او در حرکت و مسیر و راهی وارد می شود که آثاری بر آن مترتّب است. این حرکت شخصیتی اگر در مسیر حق باشد، هر چه آثار بهتر و بیشتری نسبت به ابنای بشر بر آن مترتّب شود، این شخصیت والاتر و بالاتر است. یعنی بستگی به شعاع وجودی آن حرکت دارد. لذا ممکن است شعاع یک انسان از نظر شخصیتی، عالم‏گیر شود؛ یعنی سراسرِ عالم را بگیرد و تمام طول تاریخ را پر کند.
               آن نکته ذوقی که می خواستم عرض کنم این بود که من وقتی به روایات و تاریخ مراجعه کردم، دیدم امام حسین(علیه‏السلام) تولّدش بنا بر مشهور، سوم ماه شعبان است. این تولّد شخصی او است. از آن طرف، بنا بر مشهور ورود حسین(علیه‏السلام) به مکّه هم سوم شعبان است. این هم مبدأ حرکت و تولّد شخصیتی او است. این مقارنه چه زیبا است! این مقارنه خودش چه بسا مطلب داشته باشد. لذا این شخص و شخصیت در ابنای بشر نادر است و من اعتقادم این است که بی‏نظیر است و آن حرکتی که او انجام داد، از نظر فراگیری بی‏نظیر است.از نظر جاذبه هم بی‏نظیر است! حسین(علیه‏السلام) هم مجذوب می‏کند و هم عاشق می کند.حرکت شخصیتی اش این کار را می کند.  صحبت این نیست که خودی باشد یا بیگانه؛ جذب حسین(علیه‏السلام) فراگیر است. هم خودی را عاشق می‏کند، هم بیگانه را مجذوب می کند. بیگانه‏ای که مغرض نباشد، مجذوب حسین(علیه‏السلام) و حرکت حسین(علیه‏السلام) می‏شود. عجیب است که حسین(علیه‏السلام) مصداق جمیع عناوین زیبا است. کارش دستگیری بود؛ «إنَّ الحُسینَ مِصباحُ الهُدَی وَ سَفینَۀُ النَجاۀِ». حسین(علیه‏السلام) است که همه بیچارگان را در هر بعدی دستگیری می کند.

                                                                برگرفته از کتاب سلوک عاشورایی آقا مجتبی تهرانی