?روز عرفه در میان ایام سال همانند شبهای قدر در میان شبهای آنست. لذا اگر اولیای الهی یک سال انتظار شبهای قدر را میکشیدند و از ماه رجب تهیه استعداد برای درک شب قدر مینمودند، از ابتدای اربعین موسوی نیز همه اهتمامشان برای درک لقای الهی و معرفت به توحید در روز عرفه بود.

? علاوه بر این، در روایات شب قدر اشاره شد که همه‏ اهتمام سالک می‏باید درخواست مغفرت الهی باشد و در عین حال اگر کسی به هر دلیل در شب‏های قدر مشمول مغفرت الهی واقع نشد، امید به روز عرفه داشته باشد. 

?بنابراین، اگر عدم مغفرت الهی به معنای نابودی و هلاکت ابدی عبد است، روز عرفه آخرین سنگر برای توبه‏ بندگان خداوند محسوب می‏شود و به همین دلیل است که مرحوم سید(ره) دعای سوزناکی را برای آخرین لحظات عصر عرفه نقل می‏کند؛ به این مضمون که: «بار الها، اگر در این آخرین مرحله از فرصت قبولی توبه، من به دلیل شقاوت و افسردگی ‏ام از قافله سالکان عقب افتاده‏ ام و توفیق مغفرت برایم حاصل نشده، پس مصیبت‏ زده ‏ای هستم که از تو مسألت دارم مرا از اجر مصیبت ‏دیدگان محروم نگردانی.»

? و لذا هر مقدار که عصر عرفه نزدیک‏تر می‏شد، اهل معنا ابتهال بیشتری به درگاه الهی می‏کردند که مبادا نام آنان در طومار مغفورین در روز عرفه ثبت نشود.