حجاب و عفاف در فرهنگ دینی ما مسلمانان واژگانی برگرفته از قرآن کریم و روایات معصومین(ع)، و از زیباترین واژه ها و پسندیده ترین سجایای اخلاقی یک مسلمان به شمار می روند و این دو واژه ملازم همدیگرند همسان نماز و زکات که مکرر در متون دینی ما ذکر شده است.

 آنچه بزرگان دین به‌ویژه علامه مطهری (ره) در رابطه معنای حجاب و واژه حجاب ذکر کردند هم به معنای پوشش و هم به معنای پرده است و اکثرا در معنای دوم به کار می رود شاید به دلیل اینکه پرده وسیله پوشش است حجاب هم به معنای پوشش به کار رفته است لذا هر پوششی حجاب نیست، بلکه پوششی حجاب نامیده می‌شود که پشت پرده باشد.

 عفاف هم به معنای خود نگهداری و حیاء درون و بازداشتن نفس از خواهش های شهوانی و از محرمات است، یعنی خود را نگه داشتن از غیر حلال و مانع تسلط شیطان شهوت انسان می‌شود و این عفت است که به انسان مناعت طبع می دهد تا انسان شهوات نفسانی غلبه پیدا کند.

اینکه حجاب و عفاف ملازم همدیگرند این است که حجاب خودنگهداری ظاهری است و عفاف خود نگهداری امیال درونی در حرام است با توجه به تاثیر ظاهر بر باطن حجاب که پوشش ظاهر است با عفت که حیاء باطن است، قابل تفکیک نیستند و الزاما به هم مرتبطند.

با عنایت به تعالیم دینی و اخلاقی اسلام مبنای پوشش و حجاب ظاهری همان عفت و حیای درونی است لذا این رویکرد غلط است که حجاب مخصوص زنان است، بلکه حجاب زن و مرد ندارد و هر که عفت داشته باشد با حجاب است و همه انسان ها اعم از زن و مرد باید حجاب داشته باشند.

 چون از معانی دو واژه حجاب و عفاف چیزی به دست می آید که منجر به حفظ کرامت و شخصیت انسان می‌شود به‌ویژه زنان به همین دلیل اسلام زن را انسانی کامل و دارای همه حقوق و مسئولیت دوشادوش مرد می داند لذا با حفظ کرامت و پرورش گوهر وجود خود باید به قله های معرفتی و موفقیت معنوی پرواز کند چون او اگر حفظ کرامت کند و گوهر وجود خود را خدشه دار نکند می تواند کوثر باشد.

زن می تواند کوثر باشد یعنی سرچشمه همه خوبی ها و برکات در دنیا و آخرت همانند فاطمه زهرا (س) که پیغمبر اسلام (ص) به دست ایشان بوسه می زند و تمام قامت مقابل او می ایستد چون او کوثر است و چون او با حفظ گوهر وجود خود محبوب خداوند است و این محبوب خداوندی و گوهر ذی وجود و تابناک مورد تعظیم و تکریم پیامبر خدا به زیبایی قرار می گیرد.