از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه           انی رایت دهرا من هجرک القیامه

در زمانه ای که عصر نمایش تن است و خیابان ، ویترین مانکن هایی برای جذب نگاهها و مسابقه ای است برای اینکه چه کسی بهتر میتواند بی حیایی خود را به رخ جماعت بکشاند ، تو خسته از همه اینها ، دل شکسته به دنبال مکانی برای التیام زخم های دلت میگردی ، به دانشگاه می روی محل کسب علم پژوهش ، دل شکسته تر می شوی و گاهی هوای آنجا هم به قدری تحمل ناپذیر و مسموم می شود که از آنجا هم چون پرنده ای بی پناه می گریزی …

فکرت مشغول است ، کجاست مدینه فاضله ؟

جایی که کسب علم کنی و خودت را بسازی ، جایی که هوای پاک و مطهر داشته باشد و آنجاست که خدا تو را که کلافه ای در می یابد و راهی جدید در برابرت سبز می شود . اما تو مرددی ؛ زیرا این راه در نظر تو سخت ، مسئولیت پذیری می طلبد . به امامت سلطان ابوالحسن الرضا (ع) متوسل می شوی تا او خود آنچه را که به صلاحت است ، برایت رقم بزند این راه برایت انتخاب می شود و تو با همه امید ، در این راه گام می نهی و نامت در دفتر سربازان امام زمان (عج الله تعالی شریف ) ثبت می شود و با همه وجود از خدا می خواهی تا لایق این سربازی شوی .

با مدیر سخن می گویی ، گرمایی در قلبت حس میکنی و کسی به تو می گوید که اینجا همان جاست آری آن را یافته ای .

صبحگاهان که کلاس را آغاز می کنی ، ابتدا سلام به امام و ولی نعمتت و سپس دعای سلامتی و تعجیل در فرج را می خوانی و اشکت سرازیر می شود . نمی دانم این همه تاکید برای درس خواندن برای چیست ؟ باور بفرمایید این همه تاکید شاید نتیجه ای وارونه داشته باشد ! آنکه این راه را برگزیده ، نیازمند یاری است ک نه ، با خود می اندیشم که اگر همه نمره هایم عالی شود ، آیا روزی به آنجایی که بزرگانی چون آیت الله مطهری یا قاضی رسیده اند میرسم ؟؟؟

در این مدت اخلاقم چگونه شده است ؟ معاشرتم ؟ آیا ضربَ زیدٌ مرا یک گام به خدا نزدیک کرده است ؟ آیا توجه ام در نماز افزون شده یا تنها به فکر این هستم که چند شماره ولا الضالین را باید بکشم . به نظر من علم و معرفت دو بال اند . معرفت که کم بگذاری می شوی ابن ملجم و علم که کم بگذاری می شوی ابوموسی اشعری آه از خودم خجالت میکشم هدفم چیست ؟ به کجا می روم ؟ شاید مشکل خود ما هستیم علم رد شکم پر جا نمی گیرد . ما در مقابل جهد کنندگان در این راه که در گذشته به مقاماتی رسیده اند چقدر مرفه ایم . شاید هم مشکل خود منم ، آن قدر دلگیر دنیا هستم که روح زنگار گرفته ام آنچه را که باید درک نمی کند و این همه خلوص و معنویت برایش غریب و دردناک است .

در پایان تنها دعا می کنم گوش هایی که باید بشنود و چشم هایی که باید ببینند و این درددل را نه انتقاد ، بلکه بازنگری به آرمان و رسالت بزرگ حوزه بدانند و آن را کوچک نشمارند .

نویسنده : خانم تبرایی