قنبر نقل مى‎کند:
روزى امـام عـلى(عـلیه‎السلام) از حال زار یتیمانى آگاه شد، به خانه برگشت و برنج و خـرمـا و روغـن فـراهـم كـرده در حـالى كـه آن را خـود بـه دوش می‎كـشـیـد، مـرا اجـازه حمل نداد، وقتى به خانه یتیمان رفتیم غذاهاى خوش طعمى درست كرد و به آنان خورانید تا سیر شدند.
سـپـس بـر روى زانـوهـا و دو دسـت راه مـى‎رفـت و بـچه‎ها را با تقلید از صداى بَع بَع گوسفند مى‎خنداند.
بچّه ها نیز چنان مى‎كردند و فراوان خندیدند.
وقتی از منزل خارج شدیم.

گفتم: مولاى من، امروز دو چیز براى من مشكل بود.
اول: آن كه غذاى آنها را خود بر دوش مبارك حمل كردید.
دوم: آن كه با صداى تقلید از گوسفند بچه‎ها را مى‎خنداندید.

امام على(علیه‎السلام) فرمود:
اولى براى رسیدن به پاداش،
و دومـى بـراى آن بـود كـه وقـتـى وارد خـانه یتیمان شدم آنها گریه مى‎كردند، خواستم وقتى خارج مى‎شوم، آنها هم سیر باشند و هم بخندند.(1)

پی‎نوشت:
1- شجره طوبى، ص 407 .
برگرفته از کتاب الگوهاى رفتارى امام على(علیه‎السلام)، ج اول، مرحوم محمد دشتى .