​?  حجت الاسلام ملااحمدی 

? این پرسش چندین‌سالۀ من است که «کوفیان چرا با حسین علیه‌السلام چنین کردند؟» از ابعاد مختلف پاسخ‌های گوناگونی قابل طرح هستند. اما دغدغۀ بیشترِ من، ترس و وحشتی است که همواره وجودم را فراگرفته که «نکند من هم….!» که مگر چه تفاوتی میانِ دینداریِ منِ محب اهلبیتِ مسلمان با دینداریِ آن کوفیِ محب‌ اهل‌بیت و حافظ قرآنِ نمازشب‌خوان است؟! با چه معیاری می‌توان بین دینداریِ جامعۀ ما با دینداریِ جامعۀ کوفه فرق نهاد و فاصله را معین کرد؟

? همواره در جستجوی پاسخ یا پاسخ‌های روشن و دقیق و صریح و منطقی و مستدل و مستند به واقعیت‌های تاریخی بوده و هستم…

?دیشب در حین سخنرانی، موضوعی که سال‌ها پیش برایم مکشوف شده بود، مجدداً به یادم آمد و از آنجا که با موضوعِ سخن سنخیت داشت، برای مخاطبینم بازگویش کردم. اینجا نیز تکرار می‌کنم تا شاید با هم‌فکری به پاسخ‌های روشن‌تری هم برسیم:

?بازگردیم به آن سخن اباعبدالله علیه‌السلام در آخرین لحظات حیات مقدسِ زمینی‌شان که با رمقِ باقیمانده در بدنِ غرقِ به خون، خطاب به لشکر کوفیان فرمودند: «إن لم‌تَکُن لکُم دینٌ و کُنتُم لاتخافونَ المعادَ فکونوا أحراراً فی دُنیاکُم» اگر دین ندارید و از معاد خوف ندارید، پس -لااقل- در این دنیایتان حُرّ باشید.

? برداشت من اینست که اباعبدالله علیه‌السلام در این عبارت، عصارۀ تمام مشکلی که دین‌داریِ کوفیان داشت را بیان کرده است. خیلی کوتاه و ساده، دقیقاً دست گذاشته‌اند روی آن نقطۀ مرکزی: «#خوف_از_معاد»…