نوشته خوب باید هم بر پایه قواعد و هنجارهاي شناخته شده ادبی استوار باشد و هم دلکش و شیواجلوه کند. درستی سخن در دانش هاي دستور زبان، لغت، بافت شناسی و ساخت شناسی ارزیابی می گردد. از این رو، نوشته درست آن است که با معیارهاي این چهار دانش برابري کند. نیز براي شیوانویسی (فصیح و بلیغ نویسی) راهکارهایی یافت می شوند که در دانش هاي معانی، بیان، بدیع، و سبک شناسی مطالعه می گردند. … ناگفته نگذاریم که معمولاً جز با درست نویسی، شیوانگاري ممکن نیست. برخی بر این عقیده اند که کسی با آموختن قواعد درست نویسی، به ویژه دستور زبان، نویسنده نمی شود. ما نیز با این گروه همنواییم، امّا نباید از این مقدّمه درست به نتیجه ای نادرست رسید است.  آموختن قواعد درست نویسی، براي نویسنده شدن«لازم » است ، امّا مسلّماً « کافی » نیست.

مشکل امروز ما این است که قواعد درست نویسی را بَد می آموزیم، یعنی آنها را به مثابه ضوابطی خشک و غیر کاربردي تعلیم می دهیم. هرنویسنده خوب باید قواعد را فراگیرد تا هم از راهی کوتاه به مقصد برسد و هم بتواند پشتوانه اصولی و استدلالی براي کار خود فراهم آورَد و هم در آموزشِ سبْک و شیوه خویش به دیگران موفّق باشد… .                                                                                                                                                                                           

( برگرفته از کتاب بربال قلم ، نوشته سید ابوالقاسم حسینی (ژرفا)) 

                                                                                                                                                                                   ادامه دارد

معاون پژوهش

                                                                        کلید واژه :دستور زبان ،فصیح ،بلیغ ،شیوا