دوری از دوستان سخت است و سخت‌تر آن هنگامی است که دوست مسجدی‌ات را دیگر نبینی. دوستی که عادت کرده بودی در صف‌های نماز جماعت با او گرم بگیری و اگر حال نداشتی نمازهای صبح به مسجد بروی، می‌دانستی که او آنجاست و دست دعا به‌سوی آسمان بلند کرده و تو را هم فراموش نمی‌کند.
دوری از دوستان سخت است و سخت‌تر آن هنگامی است که قرار هفتگی‌ات با او شرکت در نماز جمعه باشد. نماز وحدت و بصیرت. بله دوری از یک رفیق هیئتی سخت است. رفیقی که کارهای یک هیئت را به دوش می‌کشید و در مسیر امام غریبش حسین علیه‌السلام از جانش خرج می‌کرد و چه زیبا بر پیراهن عزای حسین نقش زده بود: البلاء للولاء; بلاها برای عاشقان است.
چه دوستی را از دست دادیم. دوستی که جوانان یک محل را همدل و هم‌زبان می‌کرد. آن چیزی که خیلی‌ها راهش را نمی‌دانستند و او خوب می‌دانست. آری همگان او را دوست داشتند و او نیز همگان را با خدا آشتی می‌داد.
آری اگر با او هم مسیر کربلا می‌شدی و گام‌های او را از نجف تا کربلا دیده بودی می‌دانستی این قدم‌ها سال‌هاست تنها راهی گنبد و بارگاه حسینی نیست؛ این قدم‌ها تنها و تنها به‌سوی شهادتی حسین مانند درحرکت است. گام‌هایی تا شهادت و تکرار یک آرزو.
داستان این پاها عجیب است. پاهایی که یک بسیجی را برای دفاع از ولایت به صحنه می‌کشد و مقابله با مزدوران فتنه‌گر ۸۸ را وظیفه خود می‌داند هرچند که زخمی هم شوند. داستان پاهایی که راه نجف تا کربلا را با جنون پیموده، داستان پاهایی که خانه و زندگی او را زمین‌گیر نکرد. داستان پاهایی که او را پای تخته کشاند تا بنگارد:

هرکس مهر امام خمینی و مقام معظم رهبری را در دل نداشته باشد مطمئن باشد اگر در زمان یکی از امامان معصوم هم باشد مهر آنها را در دل نخواهد داشت.[۱]

عجیب است این پاها و عجیب تاریخ این نوشته است؛ ۹۴/۱۰/۱۲ تنها ۱۰ روز قبل از شهادت! نوشته‌ای که صداقت آن را با خون سرخ امضا کرد و به ما راه را نشان داد. آری او خون سرخ خود را داد تا راه را برای ما روشن کند. تا حجت را بر ما تمام نماید. تا دیگر بهانه‌ای نداشته باشیم.
این جملات است که خط پایانی بر روحانیت هراسی‌ها و اسلام ستیزی‌ها شده و نقشه‌های دشمنان ولایت فقیه را نقش بر آب می‌سازد و شجاعت‌های آنان است که چون خورشیدی راهنمای همه ما گردیده؛ راهی از جنس بصیرت، ولایت و عشق.
و من دیگر باید بگویم: دوست دلاورم پیامت دریافت شد.