«بيرون رفتن حب دنيا از دل، تمرين‌هاي طولاني دارد و آرام آرام از دل ما بيرون مي‌رود، اينکه خيال کنيد يک دفعه، ريشه محبت کنده مي‌شود، اين طور نيست.

ولي يک جاهايي هم پيش مي‌آيد که آدم بايد در لحظه تصميم بگيرد و از سر سفره دنيا بلند شود! مثل جريان جناب «حر» که در يک لحظه بايد از سر سفره دنيا بلند شود و اگر سر سفره دنيا باشد ديگر با امام نيست و بايد در يک لحظه از تعلقات آزاد و حُر شود. اگر حُر مي‌ماند چه چيزي گيرش مي‌آمد؟ مي‌رفت و برمي‌گشت و غنائم جنگي مي‌برد و به اسم فرمانده فاتح شناخته مي‌شد و همين‌ها بود و چيز ديگري نبود! 

انسان بايد در يک لحظه از سر اين اوهام و خيالات برخيزد و اگر برنخواستيم، خبري نيست. خيلي وقت‌ها آدم در ميدان است و تير، شخص کناری را مي‌گيرد و آن شخص به شهادت مي‌رسد، ولي او را نمي‌گيرد، چون او هنوز از سر سفره دنيا بلند نشده است. البته اين‌گونه نيست که همه آن‌هايي که به شهادت نمي‌رسند اين طوري هستند، بلکه بعضي‌ها «فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ»، در اميد و آرزوي شهادت رفيع‌تري هستند. ولي خيلي‌وقت‌ها هم اين‌طوري است که دو آدم کنار هم هستند و خمپاره‌اي مي‌آيد يکي را مي‌گيرد و ديگري را نمي‌گيرد، چون او هنوز از دنيا دل نکنده است! 

دل کندن از دنیا تمرين و رياضت مي‌خواهد؛ ?آدم اگر نمي‌تواند از خواب و استراحت و مجلسش بگذرد که نماز اول وقت بخواند پس چطور مي‌تواند بگويد من از حب دنيا خالي شدم؟! مرتب ما را تمرين داده‌اند و گفته‌اند: يک دنياي حلال داريد و يک دنياي حرام؛ از دنياي حرام و از مکروهش فاصله بگيريد و در حلالش هم احتياط کنيد و مواظب باشيد «الدُّنْيَا حَلَالُهَا حِسَابٌ وَ حَرَامُهَا عِقَابٌ‏». اينها تمرين است ولي گاهي به نقطه اي مي رسيد که مثل هواپيمايي که يک دفعه از زمين کنده مي شود، آدم بايد بکَند و نمي‌شود که دائم منتظر بماند. اينکه مي‌گويند اهل سبقت و سرعت باشيد، يعني يک جايي ديگر آدم بايد دل را به دريا بزند و در راه خدا بکَنَد و اگر کَند همه چيز عوض مي‌شود. آدم در يک لحظه از سر يک سفره برمي‌خيزد و حقايق براي او مکشوف مي‌شود. بزرگاني بوده‌اند که شروعشان از همين جا بوده است که يک جا جدي از سر سفره دنيا برخاسته‌اند.»

?استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۴/۴/۱۰