​ابوبصیر از امام صادق(علیه‌السلام) نقل می کند؛ از امام(ع) درباره این سخن خداوند متعال که می فرماید «توبوا إلی الله توبة نصوحاً» پرسیدم. امام فرمود «آن گناهی که از آن توبه نصوح شده است، گناهی است که مرتکب آن هرگز به آن بر نمی گردد». من گفتم «کدام یک از ما به گناهی که مرتکب شده است، هرگز بر نمی گردد؟». امام فرمود «ابا محمد! خداوند از میان بندگانش بنده مفتَّن تواب را دوست می دارد

یکی از وظایف ما توبه است، زیرا انسان به جهت این که همواره محل خطا است، به واسطه‌ی هوای نفس و وسوسه‌های شیطان دچار گناه می‌شود، که در این لحظه باید فوراً توبه کند و توبه یکی از واجباتی است که بر عهده انسان قرار داده شده است.

وقتی گفته می شود فلان شخص از کرده خود توبه نموده است به این معنی است که از آن گناه و خطا بازگشت نموده است و دیگر به آن راه و روش ادامه نمی دهد و مرتکب آن عمل نمی شود. و در بسياري از روايات توبه نصوح به توبه‌اي گفته شده است كه ديگر بعد از آن بازگشت به گناه وجود نداشته باشد. يعني شخص گناهكار از گناه خود توبه كند و قلباً قصد كند كه ديگر بازگشت به گناه نكند و در عمل هم ديگر مرتكب گناه نشود.

 توبه نصوح به معنای رجوع به خط مستقیم اطاعت پروردگار است بنا بر این اگر کسی گناه کرد، او از راه بندگی و اطاعت خدا دور شده است. از این رو وقتی انسان از گناهش شرمنده و پشیمان شد باید توبه‌ای کند که دیگر مرتکب آن خطا نشود. پس انسان می‌تواند بواسطه‌ی توبه رجوع به خط مستقیم اطاعت پروردگار کند.