وی ضمن توصیه‌ای مبنی بر این‌که طلاب خود را منسوب به جایی ندانند افزود: نگویید من فلان مدرسه درس خواندم و جای دیگری نمی‌توانم درس بخوانم این‌ها وابستگی‌هایی است که خودمان درست می‌کنیم در صورتی‌که برای کسب علم و دانش هیچ کجا به ما اختصاص ندارد، هر کجا معرفت افزایی کنیم ما به آن‌جا اختصاص داریم بدون این‌که آن‌جا به ما تعلق داشته باشد و این را از ذهن خود بیرون کنید که من باید در مدرسه خود درس بخوانم که این عادت‌ها و علقه‌ها ابتدای ورود به فضایی است انحراف را برای طلبه ایجاد می‌کند و تعلقات دنیای طلبگی از همین جا شروع می‌شود.

حسینی در ادامه با بیان بخشی از حدیثی در باب منزلت عالم مبنی بر این‌که «فرشتگان با خرسندی بال‌های خود را برای طالب علم می‌گسترانند» بیان کرد: این‌که می‌گویند فرشتگان بال‌های خود را می گسترانند کنایه است از این‌که ملائکه در خدمت این شخص در می‌آیند. این حدیث در اصول کافی است و اصول کافی باید جزء لاینفک مطالعات زمینه‌ای طلاب باشد.

وی افزود: طبق فرمایش امام صادق(ع) سه راه بیشتر نداریم چون ایشان می‌فرمایند یا دانشمند باش یا در حال کسب علم و یا دوستدار طالب علم و هرگز دشمن اهل علم نباش.

حسینی در ادامه خاطرنشان کرد: در هر مقطعی که هستیم؛ مهم این است که با دریافت مجوز وارد حوزه شده‌ایم منظور مجوزی است که از عالم بالا به ما صادر شده است منظور مجوز مصاحبه نیست و به کسانی مجوز می‌دهند که یک شرایطی را دارا باشند و در مسیر تحصیل هم باید با توجه به مجوزی که گرفتیم و تعهداتی که داریم و تحت لوای وظایف و قوانین و ضوابط ظاهری و باطنی عمل کنیم و باید بدانیم که مجوز ما قابلیت باطل شدن دارد و به محض اشاره خدا باطل می‌شود و اگر باطل شد هیچ کاری نمی‌توان با کاغذ پاره کرد.

وی با اشاره به آیه «وَ لَوْ لا فَضْلُ اللّه‏ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَکی مِنْکُم مِنْ أَحَدٍ أَبَداً » افزود: خدا طلبگی را انعام کرد که اگر تفضل نمی‌کرد استحقاق ورود به حوزه را پیدا نمی‌کردیم و در مسیر خدا قرار نمی‌گرفتیم و راه پاکی و عمل را پیدا نمی‌کردیم و این تفضل را باید ارج نهیم و حفظ کنیم.

حسینی در ادامه با اشاره به این‌که حوزه علمیه باید خروجی داشته باشد بیان کرد: این خروجی باید با توجه به مجوزی که اول داده شده یا به صورت مبلغ یا مدرس یا پژوهشگر و محقق و یا به صورت معلم و یا کارمند باشد و خروجی حوزه یک انسان مهذب و عالمه با اخلاق و با اخلاص می‌شود که اخلاص یعنی آزادی از هر قید و بندی که تلاش بی وقفه‌ای را می‌طلبد.

وی در ادامه افزود: حداقل تلاش دانش آموخته این است که آموزه‌های دینی را یاد گرفته و از جهل خارج شده است و باید در وهله اول خود را اصلاح کند و بعد در بین اطرافیان و بعد در سطح جهان تبلیغ کند.

حسینی با اشاره به این‌که نباید از حوزه مدینه فاضله در ذهن خود بسازیم خاطرنشان کرد: حوزه مکان پاک و مقدسی است نباید از آن مدینه فاضله‌ای درست کنیم و بعد بیاییم ببینیم که این‌چنین نیست حوزه و انسان‌های درون حوزه را باید آن‌چنان که هستند ببینیم نه آن‌چنان که ذهن می‌پرورانیم.

وی افزود: گاهی دعای ندبه برای ما می‌شود یک سخنرانی و گاهی دعای کمیل برای ما یک روشنگری می‌شود و جای آن‌ها را برای ما می‌گیرد اگر نرسیدیم تمام دعا را بخوانیم التزام به بخش و فراز آن داشته باشیم.

حسینی در ادامه ضمن بیان این‌که هر کسی خود باید تلاش کند تا قائم شود و حرکت کند و فقط سائق نباشد، بیان کرد: اما در مکتب اسلام در سیره عملی اهل بیت را سائق نمی‌بینیم بلکه آن‌ها قائم به فعل بودند خود می‌رفتند و می‌گفتند بقیه دنبال آن‌ها بروند و ما باید مختلق به مکارم اخلاق شویم نه محاسن اخلاق چون همه محاسن را انجام می‌دهند اما مکارم سخت است که در دعای مکارم اخلاق توضیح دادند.

وی در ادامه با اشاره به سبک زندگی طلبه خاطرنشان کرد: طلبه آرام و قرار ندارد البته در ظاهر عملش وزین و است اما در درون متلاطم است و در فهم عمیق و درک صحیح از مفاهیم و در حیطه علم و اخلاق آرام و قرار ندارد. آرام و قرارش در کسب رضایت الهی است.

حسینی افزود: طلبه باید دور از جوزدگی و ایجاد حساسیت باشد و بدون پرداختن حاشیه به اصل می‌پردازد که اصل این است که باید درس بخواند ولی آنقدر در بخش فرهنگی حوزه کار می‌کند و ابزار فرهنگی می‌شود که درس را فراموش می‌کند. طلبه بدون تنبلی و کسالت است با تنبلی نمی‌شود فلسفه و ادبیات عرب گذراند و پایان‌نامه نوشت.

وی در پایان با اشاره به سخنی از رهبر معظم انقلاب مبنی بر این‌که «کار طلبه فکر کردن است نه حفظ کردن» خاطرنشان کرد: فکر زایش و تعالی دارد و سبک زندگی طلبگی در مرکز ثقل بندگی یعنی روی محور توحید باشد و باید بایسته های طلبگی چون آرامش درون، شکرگزار خدا و بنده‌های خدا بودن، مصمم و وظیفه شناس بودن را رعایت کند.

صفحات: 1· 2