​ 

آیت‌الله سیّد عباس ابوترابی‌فرد تعریف میکند فردی در محضر حاج شیخ جعفر مجتهدی آمده بود و گفته بود:

 آقا! یک چیزی بگویید که اگر در جایی #غیبت کردند، من آن را گوش ندهم. در این باره روایات خیلی شنیدم و خواندم، امّا یکی چیزی می‌خواهم که از زبان شما باشد تا آن را ملکه وجودی خود کنم و مدام یاد آن بیافتم که هر جا غیبت شد، دیگر غیبت گوش ندهم.

حاج شیخ جعفر مجتهدی فرموده بودند: #نماز می‌خوانی؟

آن فرد لبخندی زده بود و گفته بود: اگر منظورتان از آن خواندن‌هاست، خیر، امّا اگر منظورتان همین خواندن عادی است که می‌خوانم.

ایشان گفته بودند: منظورم همین خواندن عادی است، می‌خوانی؟

آن فرد تعجّب کرده و گفته بود: آقا! به صورت ظاهر یک دولا، راستی می‌شویم.

فرموده بودند: اگر بخوانی، غیبت گوش نمی‌دهی.

گفته بود: آقا! چرا؟

فرموده بودند: تو در نماز می‌گویی: «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ» ، آنکه مالک است، مالک اعضاء و جوارحت هم هست. اگر یادت بیفتد که تو عبد هستی و مالک، کس دیگری است؛ دیگر اختیار هیچ عضوی از #اعضاء و #جوارح خودت را نداری. اگر این، ملکه وجود شود، غوغا می‌شود