ايّام روشنی

بی‌انصاف نباش،

آری!

می‌ دانم میهمان خوبی بوده‌اي برای میزبانت؛ امّا سه روز کافی نیست.

این‌که سه روز در حاشیه نورانیّت «ايّام روشنی» بنشینی و نورانی شوی کافی نیست. باید محکم شوی،

باید هرچه میشود، سلاح برداری و سپر. پایت راکه بگذاری بیرون، می‌بینی که محاصره شده‌اي.

باید تا میتوانی آذوقه و آب برداری.

بیرون، قحطی بیداد میکند!

تشنگی جان خیلی‌ها را به لبشان رسانده، باور کن، چشم و دل سیر، کم پیدا می‌ شود.

باید چراغ برداری. اصلاً باید خودت چراغ شوی؛ آنوقت، دیگر هم جلوی خودت را می‌بینی و هم دیگران را به مقصد می‌رسانی. باور کن، تاریکی بیداد میکند.

چشم، چشم را نمی‌بیند.

دل، دل را نمی‌بیند.

خیلی‌ها شب‌کور شده‌اند و شب‌زده؛امّا برخی‌ها هنوز سوسو می‌ زنند.

تو پرنور باش و وسیع. خلاصه که بی‌انصاف نباش! بیا و همۀ وقت مهمان باش.

خودت که بهتر می‌ دانی این جا کاروانسراست. اگر نبود، که نوبت به تو نمی‌رسید.

همۀ این ها را برای تو گفتم، آری! تو که در وجود منی.

نویسنده: سید حسین ذاکرزاده