​

« ماشیَح » کلمه عِبری و معادل واژه فارسی مسیحاست. به معنای «مَسح شده». بنی اسرائیل مقداری روغن بر سر پادشاهان میریختند و مسح می کردند، لذا آن پادشاه را ماشیح میگفتند و اطاعتش را واجب میدانستند. ماشیح، ابتدا لقبِ پادشاهان بود و کم کم به واژه نجات بخش برای آنها تبدیل شد.

بنی اسرائیل که در اوج گرفتاریها دست به دامن سَموئیل(پیامبر) شدند، او طالوت را مَسح نمود، و این شد که لفظِ ماشیَح برای اولین بار بر «طالوت» اطلاق شد.

ولی آیا موعود، طالوت بود؟ [ادامه دارد]

منجی در ادیان، شاکری، ص۳۶

سموئیل اول، باب۲۴، آیه۶