​

? این کتاب اثر ارزشمند “محمد بن ابراهیم نُعمانی” است. ایشان از راویان بزرگ شیعه در اوایل قرن ۴ هجری، نویسنده ای خوش ذوق و دارای قدرت استنباط و اطلاعات وسیع درباره علم رِجال و احادیث، شاگرد محمد بن یعقوب کُلینی (مؤلف کتاب کافی) بود و از شهرت، احترام و اعتبار خاصّی نزد دانشمندان و فقهای شیعه بهره مند است. این کتاب، به یقین جزء یکی از بهترین کتابها در زمینه احادیث مربوط به خصوصیات حضرت مهدی، غیبت و عصر ظهور و ویژگیهای آن دوران است. تمام احادیث دارای سند بوده و نوع اَسناد خوب و مورد پسند اهل فن است (درسنامه مهدویت، ج۱، ص۵۹)

? این کتاب، یکی از معتبرترین منابع ما در مباحث مهدویت به ویژه در مساله غیبت به شمار می رود (تاظهور، آیت الله نجم الدین طبسی، ج۲)

? در میان آثار مربوط به غیبت امام زمان، این کتاب قدیمی ترین متن است. بزرگانی مانند شیخ مفید، شیخ طوسی از این کتاب بهره گرفته اند و روایاتش را نقل کرده اند. (آیت الله مدنی بجستانی، فرهنگ کتب حدیثی شیعه،ج۱)