روايتي از امام رضا(ع) هست که در روز اول محرم به ابن‌شَبيب فرمودند

◀️فرمودند: فرزند شبيب اگر بر سيد‌الشهدا(ع) گريه کردي تا اشکت بر گونه‌ات جاري شد خدا هر گناهي که کردي  کم يا زياد، صغير يا کبير  را مي‌بخشد.

◀️بعد دستور دوم را فرمودند که اگر مي خواهي خدا را ملاقات کني در حالي که گناهي نداشته باشي، سيدالشهدا(ع) را از نزديک و شايد هم از دور زيارت کن. اين دو دستور، يعني انسان هر وقت احساس کرد سنگين شده و آلوده شده و نمي‌تواند عبادت کند، بايد خودش را با گريه يا زيارت، بدون تأخير به سيدالشهدا(ع) که سرچشمه طهارت است، برساند.

◀️بعد فرمودند: اگر خوشحال مي‌شوي در غرفه‌هايي از بهشت ساکن شوي که در جوار نبي اکرم(ص) باشي، لعن قاتلين سيدالشهدا(ع) را ترک نکن.

◀️در ادامه نيز دستور چهارم را که خيلي عجيب است، فرمودند: اگر مي‌خواهي از ثوابي مثل ثواب شهدا کربلا بهره‌مند شوي، هر وقت سيدالشهدا را ياد کردي، عرض حاجت به ايشان کن و بگو «يا ليتني کنت معهم فأفوز فوزا عظيما»؛ اي کاش من هم در کربلا با شهداي تو بودم و به فوز خون دادن پيش روي تو مي‌رسيدم.

◀️در مورد پنجمين دستور نيز فرمودند: اگر دوست داري در بهشت در درجات ما باشي، غصه و شادي‌ات را از ما جدا نکن. آنجا که ما خوشحاليم، خوشحال باش و آنجا که ما غصه داريم غصه‌دار باش.

البته واضح است که هيچ کس به مقام امام نمي‌رسد، مقصود اين است که اگر مي‌خواهيد بين ما و شما در بهشت حائل نباشد، اين‌گونه باش. ممکن است کسي در بهشت باشد ولي هفتصد سال يک بار هم سيدالشهدا(ع) را نبيند.

حضرت در انتهاي اين روايت فرمودند تلاش کن خودت را به ولايت ما برساني. اگر کسي سنگي را دوست داشته باشد، خداي متعال او را با آن سنگ محشور مي‌کند. محبت، خودش همراهي است. سعي کن به ولايت ما که سرچشمه‌اش محبت ما است برسي.»