✅آیت الله العظمی سید احمد شهرستانی گاهی می فرمود: «من با این کسالت و ضعف عمومی باید بسیار عمر کوتاهی می کردم و مسلماً همین صله رحم باعث عمر طولانی من شده.»

✅چه بسا فقط دیداری #مختصر انجام می داد و هدیه و یا کمکی را با واسطه می فرستاد؛ حتی مایه گلایه طرف می شد که: چرا آقا به ما #التفاتی ننموده و فلان (واسطه) به ما عنایت کرده! با این همه، ایشان #حقیقت را بیان نمی نمود.

✅آمادگی همیشگی برای مرگ. در همه سفرها حتی سفرهای کوتاه، #کفن خویش را به همراه می برد و در هر کسالت مختصر، فوراً زبان به وصیّت می گشود، هر چند وصایای خود را مفصّلاً #مکتوب داشته بود.

✅در دو روز آخر عمر که حالشان بهبود نسبی پیدا کرده بود، مرتب می فرمود:

 «تابوت را بیاورید و مرا به #مسجد ببرید.» اطرافیان علت را می پرسیدند، می فرمود: «برای غسل میّت!» اطرافیان می گفتند: حالتان بهتر شده. با لبخند جواب می داد: «نَستجیرُ بالله، من فوت کرده ام و در آنجا #منتظر من هستند.» او در همان اوقات، کاملاً ملتفت رفت و آمد افراد بود و اشخاص را به اسم صدا می زد و دائم زبانش به ذکر #مشغول بود.

✅آیةالله حاج سید محمد مهدی مرتضوی لنگرودی(داماد ایشان)می فرمود:

«آیةالله العظمی سید احمد شهرستانی مکرراً می گفت: دعا کنید که عاقبت به خیر شویم؛ عاقبت آدم، مهم است. و همواره #اشک می ریخت و دعاهای بخصوصی را زمزمه می کرد؛ علی الخصوص نگرانی ایشان از آن بابت بیشتر شده بود که گویا خود وی هنگام حضور بر بالین فردی #محتضر و تلاوت سوره یس، بیمار نگاه تندی به او کرده و گفته بود: «قرآن نخوان! از #قرآن بدم می آید.

✅از خدا و قرآن متنفّرم» و محتضر در همان حال ناسزا گفتن به #خداوند و قرآن، از دنیا می رود! ایشان هنگام یادآوری این قضیه، گریه می کرد و مکرر «عاقبت به خیری» از خدا #طلب می کرد.

✅این دعاها #مستجاب شد و او در لحظات #آخر، به در چشم دوخته بود و مرتب ذکر صلوات را بر لب داشت و با سلام بر امیرالمؤمنین(ع) روح ملکوتی اش به جوار اجداد پاکش پرکشید.»