نام او فاطمه بود که بعدها پس از ازدواج با حضرت علي (عليه السلام) با کنيه‏ “امُّ البنين” (مادر پسران) مشهور شد. پدر و مادرش از خاندان بني کلاب از اجداد بزرگ حضرت محمد
(صلي الله عليه و آله) بودند و داراي خوبيها و صفات خانوادگي مشترک بودند فاطمه دختري پاکدل و باتقوا بود.
۱- خاندان شجاع با کرامت و محب اهل بیت
حزام بن خالد بن ربيعة بن وحيد بن کعب بن عامر بن کلاب [۱] پدر ام البنين است او مردي شجاع و دلير و راستگو بود که شجاعت از صفات ويژه اوست. وي از استوانه‏ هاى شرافت در ميان عرب به شمار مى‏ رفت و در بخشش، مهمان‌نوازى، دلاورى و رادمردى و منطق قوي مشهور بود. مادر بزرگوار ام البنين، ثمامه (يا ليلي) دختر سهيل بن عامر بن جعفر بن کلاب
(از اجداد رسول خدا و اميرالمومنين) [۲] است که در تربيت فرزندان کوشا بوده و تاريخ از وي چهره درخشاني را به تصوير کشيده است.
پس نکته مهم در انتخاب همسر توجه به خاندان و خانواده همسر می باشد، زیرا به تحقیق خانواده تاثیرات خود را در اخلاق و عقیده و مذهب بر فرزند می گذارد. که می بینیم حضرت علی (علیه السلام) وقتی به عقیل (که نسب شناس معروف بود) مي فرمايد: «زني را براي من اختيار کن که از نسل دليرمردان عرب باشد تا با او ازدواج کنم و او برايم پسري شجاع و سوارکار به دنيا آورد». [۳] عقیل در پاسخ برادر گفت: «با ام البنين کلابيه ازدواج کن زيرا در عرب شجاعتر از پدران و خاندان وي نيست». [۴] عقيل همچنين از ديگر خصوصيات بارز خاندان بني کلاب مي گويد و امام اين انتخاب را پسنديد و عقيل را به خواستگارى نزد پدر ام‌البنين فرستاد.

۲-امام شناسی بالای این بانو
عالم رجالي، مامقاني در کتاب خود، تنقيح المقال، ولايت فاطمه کلابيه را اين چنين به تصوير مي کشد:
«فَاِنّ علَقَتها بالحسين (عليه السلام) ليس اِلاّ لاِمامته [۵] همانا علاقه ام البنين به حسين بن علی (علیه السلام) به خاطر امامت حضرت است».
خوب این صفت یعنی امام شناسی بسیار قابل توجه می باشد زیرا در روایات ما تاکید ویژه به شناخت امام زمان خود شده است و در داستان کربلا بسیاری از بزرگان در شناخت امام زمان خود عاجز بودند و از یاری امام حسین (علیه السلام) بازماندند.
امروز هم بسیاری از علاقه مندان به اهل بیت در مرحله علاقه مانده اند و این علاقه گاهی به خاطر امامت آنها نیست و صرفا یک محبت است زیرا در مرحله عمل به دستورات اهل بیت کمیتشان می لَنگد.

۳- درجه بالای ایمان این بانو
در جاي ديگر «مامقاني» مي نويسد: «اينکه او به شرط سلامت حسين (علیه السلام)، مرگ چهار فرزند خويش را بر خود آسان مي گرفت نشان درجه عالي ايمان او است. من او را از نيکان به حساب مي آورم». [۶]
خوب همه داستان ورود بشیر به مدینه و خبر از شهادت شهدای کربلا آوردن را شنیدیدم و می دانیم در آنجا این بانو تنها چیزی که برایش مهم نبود حال و سلامت چهار پسرش بود و فقط جویای حال امام خود و فرزندانش بود.
بشير گفت: خدا به تو صبر دهد که عباس تو کشته گرديد. ام‏ البنين فرمود: از حسين (عليه‏السلام) مرا خبر ده!» بشير خبر شهادت بقيه فرزندان او را هم اعلام کرد، ولي ام‏ البنين پيوسته از امام حسين (عليه‏السلام) خبر مي‏ گرفت و با صبر و بصيرتي بي نظير مي گويد:
«يا بشير اخبرني عن ابي عبدالله الحسين (علیه السلام). اولادي و من تحت الخضراء کلهم فداء لابي عبدالله الحسين»
اي بشير خبر از [امام من] اباعبدالله الحسين بده فرزندان من و همه آنچه زير اين آسمان سبز زنگ است فداي اباعبدالله (عليه السلام) باد. چون بشير خبر شهادت امام حسين (عليه‏السلام) را به آن حضرت داد، صيحه‏ اي کشيد و گفت: «قد قَطّعتَ نياطَ قلبي: اي بشير! رگ قلبم را پاره کردي» و سپس صدا به ناله و شيون بلند کرد. [۷]

——————————————–
پی نوشت:
[۱]. قمر بنی هاشم، عبدالرزاق المقرم، ص ۹.
[۲]. قمر بنی هاشم، عبدالرزاق المقرم، ص ۱۰.
[۳]. قمر بنی هاشم، عبدالرزاق المقرم، ص۱۵.
[۴]. عمدة الطالب فی انساب آل ابی طالب، سیدجمال‌الدین‌ احمد بن‌ علی‌ بن‌ حسین‌ حسنی‌ حسینی‌، ص ۳۴.
[۵]. علامه مامقانی، تنقیح المقال، ج۳، ص۷۰.
[۶]. علامه مامقانی، تنقیح المقال، ج۳، ص۷۰.
[۷]. منتهی الامال، حاج شیخ عباس قمی، ص ۲۲۶.